Rozdział 8 I don't laugh and I don't cry

http://www.youtube.com/watch?v=MA0EnWQ8Ds4

A co jeśli poznałam swoja prawdziwą miłość, i nigdy więcej nie poczuję tego co czuję do niego. Co jeśli się zakochałam ?

Muszę to ukrywać, to jest pewne. Dlaczego ? BO ŻYCIE JEST BRUTALNE, a mój Harry nie normalnego życia, tylko takie które dostaje na kartce od menagera i musi idealnie je zagrać. Zrobili z niego męską dziwkę która z swojej pracy nie czerpie przyjemności i korzyści. Musi zadowalać sponsorkę. Wraca od niej wykończony, kładzie się na łóżku obok mnie i przeprasza, tak mocno przeprasza...

jego łzy moczą poduszę w zaledwie 4 minuty. A ja tylko go przytulam i mówię że będzie lepiej ! że przejdziemy przez to razem, 

Ja nie jestem na niego zła, nie mogę, bo to nie jego wina, po za tym KOCHAM GO, po cichu i skrycie tak by nikt nie za uwarzył. Łatwo się zdradzam bo kiedy patrzę na niego mam iskry w oczach...  ale czy on jest w stanie pokochać tak mocno zarozumiałą dziewczynę bez perspektyw, palącą i pijącą się przy każdej okazji ? 

Teraz jesteśmy razem w Mieście miłości w Paryżu.

Siedziałam na tarasie owinięta w ciepły koc z kubkiem ciepłej herbaty w ręku. Miałam idealny widok na wieżę Eifla. Kolorowe liście na drzewach idealnie dopełniały ten pejzaż.

No more tears, my heart is dry

I don't laugh and I don't cry

I don't think about you all the time

But when I do - I wonder why /x4

Cicho nuciłam sobie zwrotkę mojej piosenki, napisałam ją w zeszłym roku po zerwaniu z byłym chłopakiem. 

Usłyszałam że drzwi mojego pokoju otworzyły się, w progu stał uśmiechnięty Styles. 

- Nie wiedziałem że potrafisz śpiewać- powiedział, podchodząc do mnie. 

- Wielu rzeczy o mnie nie wiesz- opowiedziałam 

- No tak, tajemnicza jak zawsze

Uśmiechnęłam tylko. Chłopak podszedł do barierki balkonu, zamkną oczy i uśmiechał się tak jak w dzień kiedy po raz pierwszy się spotkaliśmy.

- Jakie jest twoje marzenie ? zapytała nagle. 

- Chciała bym kiedyś w środku nocy stanąć na szczycie wieży, i patrzeć w gwiazdy z kimś kto mnie kocha- powiedziałam rozmarzona. 

- A twoje ?zapytałam 

- Chciał bym żebyś zaśpiewała ze mną kiedyś. 

-myślę że mogę kiedyś spełnić twoje życzenie- powiedziałam 

[***]

Spacerowałam prawie pustymi ulicami Paryża, co jakiś czas miał mnie jakiś samochód, albo zakochana para która spędza ze sobą romantyczne chwile. 

A ja samotna nieudacznica, otarłam z policzka łzy które jakiś czas temu spłynęły po moim policzku. 

Postanowiłam wrócić do Hotelu. 

Po piętnastu minutach byłam na miejscu, przemknęłam przez hol. Z niewiadomych powodów znalazłam się pod pokojem Harrego, zapukałam cichutko i po chwili otworzył mi drzwi. 

Stał prze mną w samych bokserkach z potarganymi włosami, na mój widok przeraził się

- Boże co się stało ? zapytał 

- Mogę spać u Ciebie ? opowiedziałam pytaniem 

- Pewnie że tak- chwycił mnie w biodrach i mocno przytulił, wciągając przy tym do pokoju. 

Panowała w nim ciemność...
- powiesz mi co się dzieje ?
- Powiem- wyszeptałam ledwie słyszalnie
Usiedliśmy na brzegu łóżka, Harry posadził mnie na jego kolanach i delikatnie masował moje plecki. Spojrzałam w jego zielone oczka, chłopak był wyraźnie zmartwiony, wzięłam głęboki dech i powiedziałam
- Harry, chcę wiedzieć co jest między nami, bo dobrze wiesz że coś jest...
Chłopak spuścił wzrok, milczał przez chwilę...
-Między nami nie ma nic prócz przyjaźni, przykro mi że źle to wszystko odebrałaś...- powiedział, moje serce rozpadło się na milion malutkich kawałeczków, z oczu wypłynęły łzy, i delikatnie zakręciło się w głowie.
ciągle huczało mi w głowie 'nie ma nic' zerwałam się z jego kolan i uciekłam...

Hej
Przepraszam za tą beznadzieję, i zaa to że tyle czekaliście : )
Życzę wam wszystkim dużo szczęścia, miłości dobrych ocen i spełnienia wszystkich marzeń.
Spotkania One Direction i wszystkiego wszystkiego Naj <3